تا زنده باشم چون کبوتر دانه می خواهم
  امروز محتاج توام؛ فردا نمی خواهم

                                                                  آشفته ام...زیبایی ات باشد برای بعد
                                                               من درد دارم شانه ای مردانه می خواهم
از گوشه ی محراب عمری دلبری جستم
  اکنون خدا را از دل میخانه می خواهم

                                                                 می خندم و آیینه می گرید به حال من
                                                               دیوانه ام، هم صحبتی دیوانه می خواهم

      در را به رویم باز کن! اندوه آوردم
امشب برای گریه کردن شانه می خواهم

                                          

                                             « علیرضا بدیع»